Tadeusz Sobolewski pisze o twórczości bohatera tegorocznej retrospektywy, Andrzeja Munka:

"(...) Eroica jest czymś więcej niż pamiątką dawnych dyskusji spod znaku "bić się, czy nie bić". Kiedyś entuzjaści Munka witali w nim szydercę, który pozwala sobie na kpinę z bezużytecznych bohaterskich gestów. Inni - jak jego główny oponent, krytyk literacki Andrzej Kijowski - ostrzegali przed "polską szkołą masochizmu". Obie te interpretacje okazują się dziś nietrafne. Munk nie był ani szydercą, ani masochistą. W obu nowelach Eroiki to właśnie błazen jest tym, który podtrzymuje mit.

Marek Hendrykowski wykonał wielką pracę, wydając nie tylko analizę Eroiki, ale przygotowując także pierwszą angielskojęzyczną monografię wielkiego, ale jakby zapomnianego reżysera. Pisząc o Eroice, przekracza dawne linie sporu, wychodzi poza peerelowskie interpretacje. Według Hendrykowskiego Eroica "ani nie szydzi z bohaterstwa, ani nie kultywuje legend i mitów". Jest to "film odarty ze złudzeń".

Munkowi udało się stworzyć ironiczną figurę narracyjną, poprzez którą mógł pokazać naród zniewolony, skazany na bohaterstwo, postawiony w sytuacji bez wyjścia. Kult bohaterstwa okazuje się tu funkcją zniewolenia. Poprzez tę błazeńsko-tragiczną wizję klęski przebija punkt widzenia Polaka wolnego, spojrzenie jakby spoza czasu. To dlatego właśnie dziś, na wolności, ogląda się Eroicę tak wspaniale. Nie można przyłapać reżysera na żadnej koncesji wobec panującej ideologii. Kończący Eroicę, widziany z góry obraz obozowego spacerniaka, sfotografowanego przez Jerzego Wójcika w formie błędnego koła, pętli bez wyjścia, prowokuje wieczne polskie pytanie: kiedy będziemy żyć normalnie?"

Tadeusz Sobolewski, Munk: błazen, który podtrzymuje mity (GW, 24.06.2011)