Pierwszym filmem z serii adaptacji "indiańskich" powieści Karola Maya w scenerii Dzikiego Zachodu[3] był zachodnioniemiecki Skarb w Srebrnym Jeziorze Haralda Reinla z roku 1962 [4] . W rolę szlachetnego Apacza Winnetou wcielił się francuski aktor Pierre Brice, a jego białego przyjaciela rodem z Niemiec Old Shatterhanda grał Amerykanin Lex Barker. Filmy powstałe w koprodukcji niemiecko-jugosłowiańsko-włoskiej zachwycały widzów żywą akcją z przygodami, dzielnymi i przystojnymi bohaterami oraz krajobrazami pełnymi niedostępnych skał, krystalicznie przejrzystej wody i błękitnego nieba. Ostatnim (jedenastym) filmem w ramach opowieści o Winnetou był obraz Winnetou w Dolinie Śmierci[5] wyprodukowany w roku 1968[6].

Wschodnioniemiecka wytwórnia DEFA (Deutsche Film AG, działająca w latach 1946-1990) nieco pozazdrościła sąsiadom-rodakom sukcesu. Poszukiwała przy tym również tematów, które mogłyby przynieść zysk, a nadto może też odwieść mieszkańców NRD od podróży do Pragi w poszukiwaniu kinowych wrażeń made in RFN[7], ideologicznie podejrzanych (choć akurat filmy o Winnetou można było oglądać też w kinach w NRD). Czemu by więc nie połączyć uwielbienia dla westernu, fascynacji Dzikim Zachodem, sentymentu wpisanego niejako za sprawą Karola Maya w niemiecką kulturę, dodatkowo rozbudzonego zachodnioniemiecką serią, z dydaktyką socjalizmu? Czemu nie uczynić opowieści o Indianach nośnikiem socjalistycznych treści?

W latach 1966-1985 powstało 14 filmów (według innej klasyfikacji produkcja obejmuje 12 filmów w latach 1966-1979)[8] opartych na indiańskich motywach, produkowanych przez studio Babelsberg, DEFA we współpracy ze studiami filmowymi między innymi w Jugosławii, Związku Radzieckim, Rumunii i Bułgarii. Pierwszym filmem byli Synowie Wielkiej Niedźwiedzicy (1966)[9], film oparty na motywach książki Liselotte Welskopf-Henrich pod tym samym tytułem. Pisarka ponoć asystowała przy produkcji, doglądając wszystkich szczegółów, dbając o wierność realiom, które miały stanowić kontrę wobec zachodnioniemieckich adaptacji Karola Maya. Film przyciągnął do kin 8 milionów widzów[10] i otworzył drogę kolejnym filmom nurtu, tzw. Indianerfilme. W roli głównej obsadzono Gojko Miticia, aktora z byłej Jugosławii, pojawiającego się też na dalszym planie w zachodnioniemieckich filmach o Winnetou. Miał się on okazać głównym sprawcą sukcesu wytwórni[11] i filmową gwiazdą, o której śpiewano piosenki[12].

Gojko Mitić w przeciwieństwie do Pierre'a Brice'a nie grał wciąż tylko jednego indiańskiego bohatera. Pod tym względem "indiańskie" filmy z Niemiec Wschodnich różniły się od serii z Zachodu: materiał literacki był tu rozmaity, niekiedy też scenarzyści sięgali nie do literatury, lecz do postaci i faktów historycznych - przykładem niech będzie Wódz Indian Tecumseh [13], film pokazujący walkę białych z Indianami.

W Synach Wielkiej Niedźwiedzicy i w kolejnych wschodnioniemieckich "filmach indiańskich" widoczne są też inne różnice w stosunku do "indiańskiej" produkcji zachodnioniemieckiej. Przede wszystkim inni są sami bohaterowie. W filmach zachodnioniemieckich, opartych na powieściach Karola Maya, króluje przygoda, a w przygodzie czerwonoskórzy i biali pomagają sobie, współdziałają, starają się żyć w przyjaźni, choć napotykają na swojej drodze wiele przeszkód i okrutnych prób. Granica między dobrem a złem jest ostra wedle reguł gatunku, ale Indianie i biali osadnicy nie reprezentują wrogich obozów. A zdrada, niegodziwość czy podłość nie są zarezerwowane szczególnie i jedynie dla któregoś z nich.