[7 września, godz. 13:13]
"Wrocław to także Nowe Horyzonty, jedna z najlepszych imprez filmowych w kraju nad Wisłą. Dobrze się stało, że to właśnie ekipa Romana Gutka przygotowała cykl Funny Games EU, który z pewnością będzie jednym z wydarzeń Europejskiego Kongresu Kultury, szczególnie dla tych, których nie interesują debaty, muzyka i teatr.
15 filmów z ostatnich dziesięciu lat. Praktycznie nie ma wśród nich słabych tytułów. Nienany szerzej „Kod nieznany” Michaela Hanekego, poruszająca „Śmierć pana Lazarescu” Cristi Puiu, brawurowa „Tajemnica ziarna” Abdellatif Kechiche, którego najnowszy film właśnie pojawił się na polskich ekranach, mocna „Anatomia piekła” Catherine Breillat, zimny „Import/Export” Ulricha Seidla, wreszcie „Code Blue” Urszuli Antoniak, jeden z najlepszych filmów tegorocznych Nowych Horyzontów.
Nie ma w tym zestawie filmów, których nie znam. Oglądałem je przez lata, podczas kolejnych odsłon festiwalu Gutka. Teraz będę mógł je zobaczyć za jednym zamachem i porównać swoje odczucia sprzed lat z tymi, które przyniosą dzisiejsze projekcje. Ciekawe czy coś mi się pozmienia? Czy w tym rozpisanym na piętnaście projekcji fresku dostrzegę coś więcej niż opowieść o „projekcie Europa”, który okazał się smutną porażką?"
JS
Blog: komentarze redakcji Dwutygodnika (dzień drugi)
Blog: komentarze redakcji Dwutygodnika (dzień trzeci)
"Czytelnie na szynach żyją niesprowokowane zachętami instytucji kulturalnych, bo czytanie się po prostu dzieje. We Wrocławiu spojrzymy na temat literatury z mniej panicznej perspektywy, otwarci na nowe formy narracyjne i czytelnicze".
Agnieszka Słodownik: Przed Europejskim Kongresem Kultury
"Muzyka Pendereckiego traci najwięcej, kiedy próbuje się ją przenieść na płyty CD. Redukcja 48 instrumentów do dwóch głośników to właściwie barbarzyństwo. To tak, jakbyś chciał oglądać "Lśnienie" na ekranie komórki".
Rozmowa z Johnnym Greenwoodem: Ściana białego hałasu
"Pora się z tym oswoić: gitarzysta Radiohead nie jest już tylko gitarzystą Radiohead. Może to obrazić fanów tej grupy, ale Jonny Greenwood jest kimś więcej".
Bartek Chaciński: Johnny Greenwood
"Narkotyczne pejzaże Aphex Twina, okraszone bardzo głębokimi basami, przyciągnęły uwagę nie tylko zabawowej młodzieży, ale również poważnej prasy muzycznej. Wreszcie było o czym pisać".
