"(...) sztuka to ozdoba czy kontestacja kongresu? Mirosław Bałka pokazuje tu instalację "Wege zur Behandlung von Schmerzen" ("Sposoby radzenia sobie z bólem"). To niezwykła praca: wielki blaszany kontener, do którego z hukiem zwala się z umieszczonej pod sufitem rury kanalizacyjnej brudna brązowa woda, ściek. To zamknięty obieg, ta sama woda jest z powrotem pompowana do góry. Komunikat jest niewątpliwie krytyczny - możemy do woli dyskutować bolesne problemy współczesnej kultury, to jednak nigdzie nas nie przesunie, świat pozostanie taki, jaki był. Jednak czy włączenie tej instalacji w ramy kongresu nie osłabia jej przesłania? Pokazuje przecież granice dopuszczalnej krytyki.
Zdecydowanie bardziej podstępnie zachował się Oskar Dawicki, zapraszając gości na performance pod tytułem "Przyczynek do anatomii złego smaku". Po przywitaniu gości w stylu kongresowej lub telewizyjnej konferansjerki, artysta zaprosił publiczność do stołu, gdzie czekały na nas dania niezwykle wyrafinowane i jednocześnie niesmaczne - kulki czekoladowe z czosnkiem, kanapki ze spalonych tostów i wódka o smaku mięsa, przygotowane według receptur znajomego antropologa z Oksfordu. Wszyscy podjęliśmy grę, podchodząc do stołów, odgrywając rytuał znany z wernisaży, który jednak tym razem nigdzie nie prowadził ani niczego nie maskował, sam w sobie był sztuką. Dla mnie był to komentarz na temat języka, którym mówi się dzisiaj o sztuce, a który potrafi świetnie łączyć ze sobą anarchię i komercję. Jedząc te niezbyt dobre, a jednocześnie atrakcyjne kanapki (atrakcyjne właśnie dlatego, że niedobre) staliśmy się dokładnie tym, czego od nas się w takiej sytuacji oczekuje: konsumentami anarchii. Nie wchłonęliśmy jej aż tyle, żeby zmieniać podstawy świata, ale wystarczająco, by poczuć zadowolenie z możliwości wyrażenia niezgody. Jeśli są jakieś ograniczenia sztuki krytycznej pokazywanej w ramach kongresu, Oskar Dawicki pokazał je znakomicie".
