reżyseria:		Laura Mulvey, Peter Wollen
scenariusz:		Laura Mulvey, Peter Wollen
zdjęcia:		Diane Tammes
montaż:		Larry Sider
muzyka:		Poly-Styrene oraz X-Ray Spex
obsada:		Mary Maddox, głos Yvonne Rainer
producent:		Patsy Nightingale
produkcja:		Modelmark for South East Arts Association
język:		angielska
barwa:		kolor i cz.-b.

„Szczęśliwym jest kraj, który nie potrzebuje bohaterów” – powiedział kiedyś Brecht. AMY!, ostatnia część luźnej trylogii Mulvey i Wollena (obok Pantasilei i Zagadek Sfinksa), przedstawia sposoby tworzenia bohaterek przez społeczności. Angielska pionierka lotnictwa, Amy Johnson zdobyła sławę w 1930 dzięki legendarnemu samotnemu lotowi z Brytanii do Australii. Film powstał na pięćdziesięciolecie lotu. Postać Johnson jest analizowana poprzez serię fikcyjnych obrazów, dźwięków i odczytywanie jej prywatnych listów. Typowa dla lat 8-tych. muzyka słynnej punkowej grupy Poly-Styrene and X-Ray Spex podkresla raczej  konceptualny niż historyczny wymiar filmu. Dwójka reżyserów zamierzała zrobić film „antybohaterski”, pokazujący walkę Johnson z rolą gwiazdy: „Chcieliśmy zbadać ideę i obraz bohaterki […], łącząc na ekranie fragmenty, które sugerują zarówno frustracje, z których rodzi się bohaterstwo i na które jest skazane, jak i formę euforii, jaką osiąga sama bohaterka […]”. W istocie nie jest to film o samej bohaterce, ale o idei tworzenia i wykorzystywania bohaterów przez media i społeczeństwo.  

Kamila Kuc

Laura Mulvey, Peter Wollen

Laura Mulvey

Urodzona w Oxfordzie w 1941 Laura Mulvey studiowała historię na Uniwersytecie Oxfordzkim. W 1975 opublikowała Przyjemność wzrokowa a kino narracyjne, niezwykle wpływową feministyczną polemikę psychoanalityczną na temat systemów oglądania jako podglądania stworzonych w filmach Hollywoodzkich. Mulvey wraz z Peterem Wollenem nakręcili sześć filmów, które były próbą sprzeciwu wobec struktur patriarchalnych, m.in. Zagadki Sfinksa (1977), Frida Kahlo i Tina Modotti (1982) i Zła siostra (1983). Mulvey dużo pisała o Sirku, Godardzie i Hitchcocku. Pozostaje najwybitniejszym autorytetem w dziedzinie teorii filmu. Jej niedawno opublikowana książka Death 24 Times a Second analizuje wpływ nowych mediów na zmiany sposobu oglądania filmów. Mulvey obecnie jest profesorem filmoznawstwa i nauki o mediach w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim.

 

Peter Wollen

Urodzony w Londynie w 1938 Peter Wollen studiował anglistykę na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jego wpływowa książka Signs and Meanings in Cinema (1969) stanowi refleksję na temat jego zainteresowań semiotyką, strukturalizmem, kinem Hollywoodzkim, sowiecką awangardą, francuską nową falą. Jego eseje 'The two avant-gardes' i 'Counter cinema' umocniły jego pozycję jako czołowego teoretyka kinowej awangardy. Był współautorem filmu Zawód: reporter (Professione: reporter, reż. Michaelangelo Antonioni, 1975). Pomiędzy 1974 a 1983 nakręcił sześć filmów wspólnie z Laurą Mulvey. Jego własny obraz Friendship’s Death (1987) to futurystyczna historia, która rozgrywa się w Ammanie we wrześniu 1970, w czasie bitwy palestyńskich partyzantów z jordańską armią. Wollen jest emerytowanym profesorem Wydziału Filmu, Telewizji i Nowych Mediów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. 

reżyseria:		Laura Mulvey
zdjęcia:		Harry J. Wild
montaż:		Larry Sider
muzyka:		Leigh Harline, Lionel Newman, Hal Schaefer, Herbert W. Spencer
język:		angielska
barwa:		kolor

W swojej niedawno wydanej książce, Death 24x a Second, Mulvey uznaje wpływ technologii transmisji w warunkach domowych i ułatwienia przejścia od podglądactwa do fetyszystycznego odbioru. W auto-manipulowanym fragmencie z filmu Mężczyźni wolą blondynki (Gentlemen Prefer Blondes - 1953) Mulvey ożywia to przeniesienie władzy, przejście nieruchomej widowni z zaciemnionych sal do interaktywnych środowisk pod kontrolą telewizyjnego pilota. Za pomocą krótkich, zwolnionych i powtarzających się fragmentów słynnego filmu Hawksa, Mulvey wywołuje i powtarza sugestywne taneczne ruchy Monroe z występu na początku filmu (‘Two Little Girls from Little Rock’). Jest to jednocześnie celebracja i unieśmiertelnienie symbolicznego talentu tej aktorki i jej ekspresyjnych gestów; na pierwszy plan reżyserka wysuwa twarz Monroe, która jest jak maska i jej błyszczące ciało w przemontowanych, zwolnionych zdjęciach nawiązuje do kinowej fascynacji Hollywood znanej ze sztuki wideo Martina Arnolda (Alone. Life Wastes Andy Hardy, 1998) i Douglasa Gordona (24 Hour Psycho, 1993). Monroe tańcząca opóźnioną, powtarzającą się rewię, wydaje się uchwycona pomiędzy życiem na obrazie a śmiercią poza ekranem, złapana w powracającej chwili odwiecznej fascynacji obrazem.

Lara Thompson

Laura Mulvey

Urodzona w Oxfordzie w 1941 Laura Mulvey studiowała historię na Uniwersytecie Oxfordzkim. W 1975 opublikowała Przyjemność wzrokowa a kino narracyjne, niezwykle wpływową feministyczną polemikę psychoanalityczną na temat systemów oglądania jako podglądania stworzonych w filmach Hollywoodzkich. Mulvey wraz z Peterem Wollenem nakręcili sześć filmów, które były próbą sprzeciwu wobec struktur patriarchalnych, m.in. Zagadki Sfinksa (1977), Frida Kahlo i Tina Modotti (1982) i Zła siostra (1983). Mulvey dużo pisała o Sirku, Godardzie i Hitchcocku. Pozostaje najwybitniejszym autorytetem w dziedzinie teorii filmu. Jej niedawno opublikowana książka Death 24 Times a Second analizuje wpływ nowych mediów na zmiany sposobu oglądania filmów. Mulvey obecnie jest profesorem filmoznawstwa i nauki o mediach w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim.

reżyseria:		Laura Mulvey, Peter Wollen
scenariusz:		Laura Mulvey, Peter Wollen
zdjęcia:		Aurora Mosso
montaż:		Larry Sider, Nina Danino (asystent)
producent:		Rodney Wilson, Patsy Nightingale
produkcja:		Modelmark for the Arts Council of Great Britain
język:		angielska
barwa:		kolor i cz.-b.

Fresk Diego Rivery z 1929 r. przedstawiający portrety Fridy Kahlo i Tiny Modotti jest punktem wyjścia dokumentu o życiu i pracy tych dwóch niezwykłych artystek. Obie pracowały w Meksyku po Rewolucji, w okresie renesansu kultury meksykańskiej. Film dzieli się na siedem odrębnych części ukazujących różnice pomiędzy artystkami: „Każda z nich definiowała siebie inaczej wobec konieczności i wypadków historii i biografii, a także w stosunku do własnego ciała”. To, co łączy obrazy Kahlo i fotografie Modotti to przedstawienie kobiet i ich pozycji społecznej. Film zawiera rzadkie kolorowe zdjęcia Kahlo i Rivery w ich „błękitnym domu” w Coyoacan i zdjęcia Modotti grającej w hollywoodzkim filmie The Tiger’s Coat (reż. Roy Clements, 1920). Film Mulvey i Wollena to refleksja o wyborach kobiet, ukazana w komentarzu na początku i na końcu filmu, odczytany przez aktorkę Myriam Margoyles: „Dwie możliwości dla kobiet. To, co osobiste, tradycyjna sfera kobiecości, ich cierpienia i ich samoocena. A z drugiej strony to, co polityczne: odrzucenie domu i rodziny, aby stworzyć obrazy poświęcone zmianie społecznej”. 

Kamila Kuc 

Laura Mulvey, Peter Wollen

Laura Mulvey

Urodzona w Oxfordzie w 1941 Laura Mulvey studiowała historię na Uniwersytecie Oxfordzkim. W 1975 opublikowała Przyjemność wzrokowa a kino narracyjne, niezwykle wpływową feministyczną polemikę psychoanalityczną na temat systemów oglądania jako podglądania stworzonych w filmach Hollywoodzkich. Mulvey wraz z Peterem Wollenem nakręcili sześć filmów, które były próbą sprzeciwu wobec struktur patriarchalnych, m.in. Zagadki Sfinksa (1977), Frida Kahlo i Tina Modotti (1982) i Zła siostra (1983). Mulvey dużo pisała o Sirku, Godardzie i Hitchcocku. Pozostaje najwybitniejszym autorytetem w dziedzinie teorii filmu. Jej niedawno opublikowana książka Death 24 Times a Second analizuje wpływ nowych mediów na zmiany sposobu oglądania filmów. Mulvey obecnie jest profesorem filmoznawstwa i nauki o mediach w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim.

 

Peter Wollen

Urodzony w Londynie w 1938 Peter Wollen studiował anglistykę na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jego wpływowa książka Signs and Meanings in Cinema (1969) stanowi refleksję na temat jego zainteresowań semiotyką, strukturalizmem, kinem Hollywoodzkim, sowiecką awangardą, francuską nową falą. Jego eseje 'The two avant-gardes' i 'Counter cinema' umocniły jego pozycję jako czołowego teoretyka kinowej awangardy. Był współautorem filmu Zawód: reporter (Professione: reporter, reż. Michaelangelo Antonioni, 1975). Pomiędzy 1974 a 1983 nakręcił sześć filmów wspólnie z Laurą Mulvey. Jego własny obraz Friendship’s Death (1987) to futurystyczna historia, która rozgrywa się w Ammanie we wrześniu 1970, w czasie bitwy palestyńskich partyzantów z jordańską armią. Wollen jest emerytowanym profesorem Wydziału Filmu, Telewizji i Nowych Mediów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. 

reżyseria:		Laura Mulvey, Mark Lewis
zdjęcia:		Thomas H . Turnball
montaż:		Tom Hayes
producent:		Monumental Pictures for Channel Four
produkcja:		Monumental Pictures
język:		angielska
barwa:		kolor

 „Każdy przełom w naszym społeczeństwie rozpoczął swoją nową historię od walki ze starymi zabytkami”, twierdzi krytyk sztuki Natalya Davidova. Nakręcony po nieudanym przewrocie w Związku Radzieckim film Skompromitowane zabytki to owoc współpracy Mulvey z kanadyjskim fotografem Markiem Lewisem i próba odpowiedzi na pytanie „jak można opowiedzieć i przedstawić siedemdziesiąt lat radzieckiej historii w erze post-radzieckiej?” Archiwalne zdjęcia z lat 20., 30. i 40-tych łączą się ze współczesnymi wywiadami z artystami i krytykami, sugerując, że to niszczenie zabytków tworzy „reakcyjną nostalgię za światem sprzed epoki komunizmu”. Film przypomina esej Michaiła Jampolskiego „W cieniu zabytków. Notatki o ikonoklastach i czasie”: „Niszczenie i tworzenie można rozumieć […] jako dwie równoprawne procedury unieśmiertelniania… Historycznie rozwinęła się tradycja budowania nowych pomników dokładnie w miejscu starych, jakby w celu połączenia w jednym miejscu dwóch gestów upamiętnienia: wandalizmu i wzniesienia nowego idola”. Skompromitowane zabytki opowiadają o alienacji, jaka towarzyszy przejściu z jednego systemu politycznego do drugiego.

Kamila Kuc 

Laura Mulvey, Mark Lewis

Laura Mulvey

Urodzona w Oxfordzie w 1941 Laura Mulvey studiowała historię na Uniwersytecie Oxfordzkim. W 1975 opublikowała Przyjemność wzrokowa a kino narracyjne, niezwykle wpływową feministyczną polemikę psychoanalityczną na temat systemów oglądania jako podglądania stworzonych w filmach Hollywoodzkich. Mulvey wraz z Peterem Wollenem nakręcili sześć filmów, które były próbą sprzeciwu wobec struktur patriarchalnych, m.in. Zagadki Sfinksa (1977), Frida Kahlo i Tina Modotti (1982) i Zła siostra (1983). Mulvey dużo pisała o Sirku, Godardzie i Hitchcocku. Pozostaje najwybitniejszym autorytetem w dziedzinie teorii filmu. Jej niedawno opublikowana książka Death 24 Times a Second analizuje wpływ nowych mediów na zmiany sposobu oglądania filmów. Mulvey obecnie jest profesorem filmoznawstwa i nauki o mediach w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim.

 

Mark Lewis

Informacje o reżyserze