Film wyróżniony m.in. Nagrodą Publiczności podczas 10. NH, pokazywany w sekcji Directors' Fortnight festiwalu w Cannes, gdzie zdobył Europa Cinemas Label for Best European Film - Le Quattro Volte Włocha Michelangelo Frammartino otrzymał Grand Prix na zakończonym właśnie 12. MFF w Bratysławie (5 - 11.11.2010). Międzynarodowe jury doceniło go za to, że jest "liryczną ewokacją cyklu życia i śmierci".

Frammartino opowiada o wiosce Caulonia w górzystej Kalabrii, skąd pochodzi cała jego rodzina. Wydaje się, że głównym bohaterem Le Quattro Volte jest stary, schorowany pasterz, który leczy się kurzem zebranym z kościelnej podłogi, wypija go z codzienną porcją wody. Ale demokratyczny, pozbawiony dialogu film Frammartino, chcąc odejść od antropocentrycznej wizji kina, bohaterem czyni raczej duszę, która w symbolicznym procesie reinkarnacji przemieszcza się w czasie, zatrzymuje w różnych istotach, roślinach czy przedmiotach, nie zważając na ich gatunkową przynależność. Pitagorejskie cztery życia zostają spełnione w postaciach czterech bohaterów: pasterza, kozy, drzewa i węgla drzewnego, wytwarzanego tradycyjną metodą.

Reżyser podkreśla polityczny charakter swojego filmu, a właściwie obywatelski. Jego zdaniem widz powinien posiadać wybór w procesie konstruowania znaczenia, reżyser daje widzowi wybór na przekór przyzwyczajeniu, które umacnia władzę wytwórcy obrazów nad ich odbiorcą. Akcja filmu rozwija się zgodnie z naturalnym kalendarzem, wciąga nas w krąg zmian, obrzędów, regulowanych odwiecznym cyklem. Film balansuje pomiędzy etnograficznym dokumentem, a filozoficznym esejem o relacji człowieka z naturą.

Frammartino sytuuje swój film pomiędzy światami, pomiędzy konwencjami, skupia się na przekraczaniu granic, na przepływie. Dlatego jednym z bohaterów uczynił pasterza, który również tkwi na granicy, z jednej strony otoczony zwierzętami, zdawałoby się odsunięty od społeczności, z drugiej - zachowujący żywą relację z własnym otoczeniem. Frammartino powołuje się na inspirujące go tradycyjne traktowanie wzajemnie przenikających się przestrzeni prywatnej i publicznej. W Kalabrii drzwi domów nie są zamykane na klucz, gdy chcesz wejść do środka, otwierasz je i dopiero wtedy pytasz o pozwolenie, mieszkańcy wiosek w czasie wolnym przesiadują wprost na ulicy. Reżyser powołuje się też na charakterystyczne dla kina Tarkowskiego budowanie przestrzeni, pochodzących z różnych porządków, jak wnętrze pokoju ze Stalkera, w którym pada deszcz.

Wywiad z reżyserem