"W przypadku 99% filmów trzyma się widza za twarz. Aby zatrzymać go przy ekranie, nieustannie się go zachwyca i dostarcza kolejnych atrakcji. Kiedy film stawia na współpracę widza z obrazem, to jest ryzyko, że widz tej współpracy nie podejmie. Powody mogą być różne. Może mu nie odpowiadać estetyka, może mieć inną wrażliwość albo po prostu nie mieć nastroju. Film to jest coś, co wydarza się na styku widz-ekran. I na tej płaszczyźnie zawsze jest ryzyko pewnego zakłócenia, które jest sensem robienia czegokolwiek, ponieważ w przeciwnym wypadku wszystko byłoby przewidywalne. Przy "Italiani" wydało mi się fascynujące zrobienie filmu, który nie ciągnie za sobą widza, nie narzuca mu emocji czy interpretacji. Ale jeżeli nie ma współpracy ze strony odbiorcy, to nie ma interakcji i pozostają puste obrazy.

(...) Jeżeli ludzie chcą rozmawiać o filmie, to znaczy, że jakoś ich poruszył, dotknął, wkurzył, albo obraził. Emocja to jest warunek, aby w ogóle rozmawiać. Natomiast, jeżeli już się podejmuje dyskusję, to wolałbym, żeby używać intelektu i umieć nazywać rzeczy po imieniu. Chciałbym, aby przestano rozmawiać o czym film opowiadał, a zaczęto o tym, jaki był. Jak był opowiadany dźwiękiem, co się działo w obrazie, co się działo w montażu, jak wyglądały ujęcia, jak były zbudowane sceny i sekwencje. Nie chcę słyszeć tych wszystkich humanistycznych pierdół, że film jest o tym, że człowiekowi potrzeba miłości i jest samotny. "

Niezależny może być poeta - rozmowa z Łukaszem Barczykiem (Dwutygodnik)