"Jak twierdzi Dumont, właśnie w powrocie człowieka do ciała, do serca i do prawdy leży potęga kina. Stąd też w jego twórczości tak wiele jest intensywnych emocji, obrazów, które bezpośrednio oddziałują na zmysły, stymulują niemalże fizyczne reakcje. Jednocześnie przy całej tej emocjonalnej intensywności, reżyserowi udaje się unikać zarówno łatwych wzruszeń, jak i prymitywnego szokowania. Wyzwalane przez filmy emocje w odbiorze świadomego, wrażliwego widza układają się w zaskakująco precyzyjnie skonstruowany esej filmowy. Esej o tyle wyjątkowy, że spleciony z dość osobliwej materii, istniejącej poza nawiasem kulturowych i cywilizacyjnych kontekstów, nie wymagającej żadnych zewnętrznych odniesień i - w zamierzeniu twórcy - uniwersalnej, zrozumiałej dla szerokiej publiczności, przynajmniej w porównaniu do przesyconego intelektualnego przekazu werbalnego".

Krzysztof Witalewski: Mistyczny humanista (Kino)