"Dumont w całej swej praktyce twórczej wydaje się podążać za wezwaniem francuskiego filozofa Alaina Badiou, piszącego w "Małym podręczniku inestetytki", że film jest zawsze procesem oczyszczania swojego immanentnie nie-artystycznego charakteru - przemysłowych form widzialnego i słyszalnego (hałas, ruch, przemoc, erotyka - wszystkie spektakularne elementy kina rozrywkowego). Zadanie kina jako sztuki miałoby w takim ujęciu polegać na "oczyszczaniu" kina z modelu opartego o reprezentację, psychologizm, fabułę, ze związanych z nim obrazów pornograficznej nagości, pornografii przemocy i zniszczenia, ale także z intymnego, mieszczańskiego romansu, czy wszelkiego psychologizmu. Kino Dumonta konsekwentnie realizuje podobny program, mając przy tym świadomość, że ruch oczyszczania nigdy nie jest ruchem w jedną stronę, że zawsze towarzyszy mu dialektycznie określający go ruch kontaminacji".

Jakub Majmurek: Konstelacje Dumonta (Dwutygodnik nr 61)