"W Warszawie nosiła na zmianę pomarańczową i zieloną tunikę - pisała Dorota Jarecka - Kiedy z nią rozmawiałam, była w niebieskim elastycznym golfie i pomarańczowych spodniach. Co chwila rozciągała nerwowo rękawy golfa, chowała w nich nadgarstki i pięści i potem nerwowo je wyciągała.

W autorskim numerze pisma "Du", gdzie pokazała sztukę dwunastu swoich przyjaciół i przyjaciółek artystów, podpisała się na różnych stronach: Pipi Stromboli, Püpi Mist, Co-pilotti, Pipsiflotti Rist.

Ma siostry Tamarę i Andreę (bliźniaczki), Ursulę, brata Toma, matkę Annę. Jej dwuletni syn ma na imię Himalaya Yuji Ansgar".

To jedna z najważniejszych artystek wideo na świecie. Wystawia od 1988 roku. Jest rozchwytywana, co roku bierze udział w około 30 pokazach na świecie. Urodziła się w 1962 roku w Grabs w szwajcarskim kantonie Sankt Gallen. Studiowała w Wyższej Szkole Sztuk Użytkowych w Wiedniu, sztukę wideo w Bazylei. Przybrała pseudonim Pipilotti będący wynikiem połączenia jej oryginalnego imienia Charlotta z imieniem bohaterki książki Astrid Lindgren Pippi Langstrump. Karierę zaczęła od muzyki. W 1988 roku z koleżankami założyła rockowy zespół muzyczny Les Reines Prochaines (Przyszłe królowe). Grała na perkusji, gitarze basowej i flecie. W 1986 roku nakręciła pierwsze wideo - I'm Not the Girl Who Misses Much - w którym tańczyła i krzyczała, naśladując idoli sceny muzycznej. Słynie z szalonych pomysłów. W 1994 roku wykonała instalację Yoghur on Skin, Velvet on TV, w której umieściła monitory w torebkach, w instalacji Closed Circuit z 2000 roku w galerii Luhring Augustine w Nowym Jorku zamontowała kamerę w muszli klozetowej, monitor był naprzeciwko. W 1999 roku na Biennale w Wenecji pokazała maszynę do robienia baniek mydlanych pt.: Nic. Kiedy pękały, unosił się z nich dym. Jest profesorką Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, wcześniej przez rok wykładała sztukę na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Mieszka w Zurychu.

Jej prace charakteryzuje szybki montaż, kolorystyka w stylu pop, często ironia zabarwiona humorem. Zajmuje się kobiecością, ciałem, tworzeniem nowych rytuałów, także tych związanych z odbiorem sztuki. Mimo że jej droga do sztuki wiodła przez kulturę popularną, szczególnie muzykę, przekracza estetykę muzycznych teledysków używając jej do analizy problemów związanych z współczesnymi mediami, tożsamością, płcią kulturową, seksualnością. Na 30-lecie paryskiego muzeum Centre Pompidou przygotowała specjalny całonocny pokaz Pod gołym niebem, projekcję filmu na ogromną płytę dziedzińca la Piazza przed budynkiem (60 m x 30 m). Była współautorką oryginalnego projektu w przestrzeni miejskiej szwajcarskiego St. Gallen. Z Carlosem Martinezem plac w biznesowej części centrum, pomiędzy biurowcami banku Raiffeisen zamieniła w salon z meblami, wyłożony intensywnie czerwoną dywanową wykładziną.

W 2004 roku najważniejsze prace w swoim dorobku pokazywała w CSW Zamek Ujazdowski (Sip My Ocean, Ever is Over All, Open My Glade, Selbstlos im Lavabad), na wystawę złożyły się też prace robione specjalnie dla Zamku Ujazdowskiego w Warszawie. W czerwcu 2009 wzięła udział w krakowskim Festiwalu Sztuk Wizualnych ArtBoom, pokazała tam pracę Open My Glade.

Strona Pipilotti Rist

wywiad Doroty Jareckiej z Pipilotti Rist (GW, 2004)

wywiad z Pipilotti Rist i Carlosem Martinezem

Pipilotti Rist w Wenecji

Elizabeth Janus, Art Forum 1996

Andre Seleanu, Art Focus/69 2000

Graham Coulter-Smith, artintelligence 2008

db artmag