Druga awangarda - tak historycy kina nazywają francuskie dadaistyczno-surrealistyczne eksperymenty z lat 20. W odróżnieniu od awangardy pierwszej, która była wcześniejsza i związana z nurtem impresjonizmu filmowego. Mimo wspólnych poszukiwań nowego języka awangardę pierwszą od drugiej różniło wpisywanie formalnych poszukiwań w ramy kina komercyjnego, często - jak pisze Jerzy Płażewski - w ramy banalnego melodramatu, schlebiającego gustom mas. Tymczasem druga awangarda:

"(...) świadomie oderwała się od widza, zwracając się do garstki koneserów, by w cieplarnianych warunkach doskonalić formy filmowego wyrazu i szukać istoty >czystego kina<. Znamienne przy tym, że deklarowana chętnie dążność do wyzwolenia kina spod wpływu innych sztuk (czytaj: teatru i literatury) nie przeszkadzała bynajmniej w krępowaniu filmu rygorami >innych sztuk<, muzyki (Dulac), czy malarstwa (Léger).

Twórcy awangardy (a byli to wyłącznie niemal amatorzy, ludzie spoza >branży<, często adepci innych dziedzin sztuki) wypowiadali się w krótkich metrażach o niskich kosztach produkcji. Ich utwory nigdy właściwie nie były osiągalne w normalnej dystrybucji - poza gronem przyjaciół twórca liczyć mógł na pomoc pierwszych klubów filmowych lub pierwszych kin specjalizujących się w >trudnym< repertuarze" (Jerzy Płażewski: Zuchwałość i bezpłodność awangardy [w:] Historia kina francuskiego).

Wrocławskie Centrum Sztuki WRO zaprasza w środę 5 maja, godz. 17:00 na DaDa. Pokaz filmów dadaistycznych. To kolejne wydarzenie, towarzyszące wystawie Psychoholizm - pokaz filmów autorstwa współczesnych Witkacemu twórców, podobnie jak on eksperymentujących z nowym medium. W programie znalazł się m.in. film jednego z największych artystów XX wieku Marcela Duchampa. Jego biograf Calvin Tomkins tak opisał Anemic Cinema:

"Film nakręcono w studio Mana Raya przy pomocy filmowca Marca Allégreta. Była to siedmiominutowa animacja dziewięciu kalamburowych zdań autorstwa Rrose Sélavy [pseudonim Duchampa]. Zdania, litera po literze, naklejone były w formie spirali na okrągłe czarne tarcze, przyklejone następnie do płyt gramofonowych. Wolno obracające się teksty przeplatane były zdjęciami Discs Bearing Spirals Duchampa - dziesięciu abstrakcyjnych rysunków, które pod wpływem obrotów zdawały się przybliżać i cofać w erotycznym rytmie. Premiera tego krótkiego filmu, zatytułowanego przez Duchampa Anemic Cinema, odbyła się w prywatnej sali projekcyjnej w Paryżu" (Calvin Tomkins: Duchamp. Biografia, Poznań 2001).

Program pokazu:

Fernand Léger, Dudley Murphy, Man Ray, Ballet Mécanique (1923/24)
Germaine Dulac, Themes and Variations (1928)
Rene Clair, Entr'acte (1924)
Man Ray, La Retour A La Raison (1923)
Man Ray, L'étoile De Mer (1928)
(występują: Alice (Kiki) Prin, Andre de la Riviere, Robert Desnos)
Marcel Duchamp, Anemic Cinema (1926)
Luis Buñuel, Un Chien andalou (Pies Andaluzyjski, 1929)
Man Ray, Emak Bakia (1936)