Przez kilka ostatnich tygodni gromadziliśmy pierwsze informacje na temat filmów, polecanych przez festiwalowych selekcjonerów. Przypominamy, że formuła konkursu Nowe Horyzonty w tym roku zostanie odświeżona. Czy zyska bardziej niż dotąd radykalne oblicze? Przekonajmy się, co nas czeka podczas jubileuszowej edycji festiwalu. Oto kilka tytułów. Pełen program 10. NH pojawi się na stronie internetowej festiwalu 1 lipca.

Mama, reż. Nikolay i Yelena Renard, Rosja 2010

Wyciszony, naturalistyczny obraz egzystencji kochającej matki i syna, dwustukilogramowego olbrzyma, ściśniętych na niewielkiej przestrzeni mieszkania. Dramat, w którym z braku akcji ludzie i przedmioty nabierają fizycznego ciężaru i emocjonalnej powagi.

wywiad z reżyserami

Wśród drzew, reż. Angelos Frantzis, Grecja 2009

Historia emocjonalnego trójkąta, relacji między dziewczyną i dwoma chłopakami. Nakręcona kamerą w aparacie-małpce niczym awangardowe filmy na taśmie 8mm. Pogański mit o dojrzewaniu, pożądaniu, zanurzeniu w naturę i odrzuceniu kulturowych tabu.

wywiad z reżyserem

Refreny powracają jak rewolucje w piosence, reż. John Torres, Filipiny 2010

Intuicyjna kompilacja sfilmowanych "pamiętników" reżysera - zapisów podróży, snów, pejzaży, improwizowanych scen i dialogów. Młoda dziewczyna - Sarah wędruje po wsiach i miasteczkach filipińskiej wyspy Panay, to ona zbiera te obrazy. Odgrywa też różne role w snutych przez reżysera opowieściach. W filmie Torresa fikcja miesza się z rzeczywistością, przeszłość przeplata się z mitem, sen z jawą.

wywiad z reżyserem

Wydalony, reż. Adam Sikora, Polska 2009

Polski film w konkursie Nowe Horyzonty to rzadkość. Ocierający się o konwencję kina niemego, hermetyczny - jak mówią o nim twórcy - film zaprzyjaźnionego z festiwalem operatora i artysty został zainspirowany prozą Samuela Becketta. To opowieść o człowieku wykluczonym z życia w społeczeństwie, który po wyjściu ze szpitala próbuje wpisać się na nowo w rzeczywistość. W roli głównej poeta Krzysztof Siwczyk.

Trash Humpers, reż. Harmony Korine, USA/Wlk. Brytania 2009

Film wyciągnięty ze śmietnika. Przypomina zdartą, przewijaną w kółko kasetę vhs. Opowieść o peryferiach, o ludziach z odzysku, którzy trajektorie swojego życia wykreślają chaotycznie, w rytm rwących się refrenów i spazmatycznego śmiechu. Zrealizowany przez Harmony'ego Korine'a (Gummo; Julien - Donkey - Boy) - enfante terrible nowojorskiej bohemy.

Le quattro volte, reż. Michelangelo Frammartino, Włochy 2010

Powrót do rodzinnej Kalabrii w stylu Depardona, Bressona, argentyńskiego poetyckiego naturalizmu. "Demokratyczna", pozbawiona dialogu, odchodząca od antropocentryzmu wizja kina, którego bohaterką jest dusza przemieszczająca się w czasie za pośrednictwem różnych istot bez względu na ich gatunkową przynależność. Film, który pokazuje, że są jeszcze miejsca na ziemi, gdzie czas nie zwariował.

Amer, reż. Hèléne Cattet, Bruno Forzani, Francja/Belgia 2009

Libidalna historia dorastania. Hołd złożony twórcom gialli (Dario Argento, Lucio Fulciemu, czy Mario Bavie), niezwykle wyrafinowanych formalnie włoskich horrorów popularnych w latach 60. i 70. Przedstawiciel gatunku i jednocześnie esej poświęcony spojrzeniu - jego podmiotom i przedmiotom - oraz związanej z nim przemocy.

wywiad z reżyserami

Podróżuję, bo muszę, wracam, bo cię kocham, reż. Marcelo Gomes, Karim Aïnouz, Brazylia 2009

Barwny, boleśnie nostalgiczny obraz-esej, połączenie filmu drogi i osobistego pamiętnika. Jego autorem jest geolog w podróży po półpustynnym rejonie Sertão w północno-wschodniej Brazylii. Zwraca się do swojej wielkiej miłości, którą utracił.

Paszcza wilka, reż. Pietro Marcello, Włochy 2009

Dwie splecione ze sobą, poetyckie opowieści. Bohaterami pierwszej są kochankowie: gwałtowny, lecz sentymentalny Sycylijczyk Enzo, notoryczny przestępca i jego transseksualna partnerka Mary, drugiej - upadająca portowa Genua.

Putty Hill, reż. Matthew Porterfield, USA 2010

Drugi film młodego, niezależnego twórcy, który wywołał żywe dyskusje na międzynarodowych festiwalach i zebrał skrajnie różne recenzje. Zrealizowany na podstawie szkicu scenariusza jest owocem improwizacji nieprofesjonalnych aktorów i ich bliskiej współpracy z reżyserem. W opuszczonym domu w Baltimore umiera młody chłopak, Cory. Przedawkował heroinę. Odwiedzamy jego rodzinę i przyjaciół.