Peyman Moaadi, Shahab Hosseini, Leila Hatami, Sareh Bayat, Sarina Farhadi

Berlin IFF 2011 – Golden Bear, Silver Bears for the Best Actors’ and Actresses’ Ensembles; Fajr FF 2011 – Best Cinematography, Best Director, Best Screenplay, Best Sound

Separacja Nadera i Simin to zabawa w przeciąganie liny. Rozgrywka na argumenty i kuksańce. Ona chce zaczerpnąć powietrza w bardziej liberalnym środowisku, on trzyma się wypracowanego status quo i chorego na Alzheimera ojca. Oboje wydają się skorzy do kompromisu, jednak osnowa ich związku, niteczka po niteczce, pęka pod ciężarem niespodziewanych wypadków.

Pochłonięci konfliktem bohaterowie spychają całą odpowiedzialność za swoje decyzje na barki Temeh – ich córki. I w ostatecznym rozrachunku to właśnie na niej skupią się spojrzenia widzów i bohaterów. Farhadi, w pełnym mikroobserwacji, kipiącym od emocji i napięcia obrazie zadaje pytanie o status filmowego widowiska oraz relację widowni do filmowanych postaci. Czy uchronimy się przed narzucającymi się stereotypami, gdy sami będziemy musieli ocenić sytuację i wydać ostateczny werdykt?

Kino o społecznych ambicjach rzadko tak konfunduje i jeszcze rzadziej równie doskonale operuje suspensem. Hitchcock spotyka się tu z Antonionim, a my zdumieni przeglądamy się w fantastycznie sportretowanych irańskich realiach.