Filmowy dziennik reżysera José Luisa Guerína, nakręcony między dwoma festiwalami w Wenecji (2007–2008), dokumentujący jego obecność na festiwalach filmowych na całym świecie. Guerína nie interesuje jednak „święto kina”. Reżyser wychodzi z kamerą na ulicę, fascynuje go wszystko to, co bywalcy festiwali na ogół omijają, w pośpiechu pędząc na kolejny seans. W Bogocie filmuje demonstrację przeciw rozdzierającej Kolumbię wojnie domowej, w São Paulo – fanatycznych ewangelików głoszących kazania na ulicach miasta, w Limie spotyka się z biedotą zmuszoną przez Świetlisty Szlak do opuszczenia swoich wiosek, w Izraelu – z palestyńskimi dziećmi, w Hawanie rozmawia z młodymi i starymi o stanie i przyszłości kubańskiego socjalizmu, w Nowym Jorku spotyka się w kawiarni z Jonasem Mekasem, w Macau zaś rozmawia z mieszkańcami popadającej w ruinę dzielnicy. Film ma głęboką polityczną wymowę: oddaje głos wykluczonym, tworzy fascynujący portret globalnego Południa i jego problemów (nędza, konflikty zbrojne, religijny fanatyzm). A przy tym jest rodzajem filmowej medytacji nad relacją między filmem a rzeczywistością, między fikcją a dokumentem, medytacji pełnej odniesień do początków kina (Chaplina czy braci Lumière).