Trelemorele Tadeusza Różewicza ukazały się po raz pierwszy w "Dialogu" w 2005 r. Utwór nosi podtytuł: Scenariusz telenoweli dla telewizji publicznej i prywatnej, a jego tematem jest świat mediów - zalew programów informacyjnych, nonsens reklam i tasiemcowych seriali, rzeczywistość, jaką telewizja kreuje: szaleńcza, chaotyczna, pełna fałszu i sensacji.

Reżyser przewrotnie proponuje telewizyjną interpretację tego poematu dramatycznego, wykorzystując język elektronicznych mediów. Patrzy na bohaterów okiem widza siedzącego przed odbiornikiem. Telewizor staje się tu swoistym medium. Bohaterowie to Kobieta i Mężczyzna, których tożsamość jest zmienna i nieokreślona: zmieniają oni płeć, zawód i postać. Ten chwyt pozwala na niezwykłą grę z widzem. Zamknięci we wnętrzu telewizora on i ona zostają zmuszeni do odtwarzania różnych ról zgodnie z panującą obecnie modą na tworzenie telewizji rozkrzyczanej, gwałtownej, przyciągającej widza raczej rozmigotanym obrazem, niż treścią. Reżyser wykorzystuje w spektaklu różne formy przekazu telewizyjnego, na przykład: program informacyjny, teleturniej, widowisko typu show, formy fabularne takie jak telenowela. To schematy wizualne dobrze znane telewidzowi. Burzenie iluzji i jej rekonstruowanie za pomocą wielu zachodzących na siebie światów tworzy niezwykłą mieszankę, z której wyłania się jeszcze jedna historia - opowieść o siedzącym przed telewizorem człowieku, który naiwnie przyjmuje wszystko to, co do niego dociera z ekranu.