Przyznawana co roku przez grupę krytyków, kuratorów i reżyserów francuska nagroda Jeana Vigo obchodzi właśnie 60-te urodziny. Nagroda honoruje twórczą niezależność i oryginalny styl, jej laureatami byli m.in.: Claude Chabrol, Maurice Pialat, Alain Resnais, Jean-Luc Godard, Olivier Assayas, Bruno Dumont, Katell Quillévéré.

Tegorocznym laureatem jest Rabah Ameur-Zaïmeche za film Les Chants De Mandrin (Smugglers' Songs), poświęcony legendarnej postaci, wyjętemu spod prawa przemytnikowi, bohaterowi XVIII wiecznych przyśpiewek - Louisowi Mandarinowi. Rodzina Rabaha Ameur-Zaïmeche (rocznik 1966) w 1968 roku wyemigrowała z Algierii do Francji, reżyser dorastał pod Paryżem. Po skończeniu studiów socjologicznych założył firmę producencką Sarrazink Productions i wyreżyserował swój pierwszy film - Wesh wesh, qu'est-ce qui se passe? (Wesh Wesh, What's Happening? 2002), który został zauważony na międzynarodowych festiwalach (główna nagroda New Cinema Forum MFF w Berlinie), a we Francji otrzymał prestiżową nagrodę Louisa Delluca. Kolejny jego film - Mieścina numer 1 (Bled Number One, 2006) - otrzymał Cannes Film Festival Youth Prize (oglądaliśmy go podczas 7. NH). W 2008 roku nakręcił Dernier Maquis (Adhen), również pokazywany na festiwalu w Cannes (Quinzaine des Réalisateurs).

W tym roku jury przyznało specjalną nagrodę za całokształt twórczości Francuzowi, przez lata tworzącemu w Niemczech i Włoszech - Jean-Marie Straubowi (ur. 1933). Reżyser w latach 50. XX wieku w Paryżu towarzyszył narodzinom francuskiej Nowej Fali, przyjaźnił się z młodymi twórcami, m.in. François Truffautem, ale kina uczył się od klasyków: podpatrywał Abla Gance'a na planie Wieży miłości (1958), Jeana Renoira przy Francuskim kankanie (1955) i Helenie i mężczyznach (1956), Roberta Bressona przy Ucieczce skazańca (1956), Alexandre'a Astruca przy Życiu (1958). Jako asystent reżysera pracował z Jacquesem Rivettem przy jego pierwszych filmach. W Paryżu spotkał swoją przyszłą żonę i współautorkę scenariuszy, montażystkę wszystkich swoich filmów - Danièle Huillet, wówczas studentkę Sorbony i IDHEC. W 1958 roku opuścił Francję, odmawiając udziału w wojnie algierskiej, za co został zaocznie skazany przez francuski sąd na karę więzienia. Znalazł się wraz z żoną w Monachium, rozpoczynając ożywioną działalność filmową. Straub stał się jednym z prekursorów i pierwszych mistrzów młodego kina zachodnioniemieckiego. Jego pierwsze filmy uważa się za najbardziej nowatorskie z punktu widzenia formy filmowej oraz zaangażowania społecznego, w "okresie heroicznym" nowego kina (1962 - 67). Od 1969 roku mieszkał w Rzymie.

Parą francuskich awangardzistów - Huillet i Straubem - zainteresował się znany nam, portugalski reżyser Pedro Costa (Ne change rien, 9. NH). W 2001 roku nakręcił rodzaj biografii - Danièle Huillet/Jean-Marie Straub: Où gît votre sourire enfoui? (Danièle Huillet/Jean-Marie Straub: Filmmakers - Where has your hidden smile gone?).