Isaac Julien jest jednym z najbardziej nowatorskich brytyjskich artystów wideo. Syn karaibskich imigrantów, w latach 80., po ukończeniu St. Martin's School of Art, był jednym ze współzałożycieli Sankofa Film and Video Collective (1983-1992) - filmowego kolektywu mającego stworzyć podwaliny "czarnej kultury filmowej", podnieść świadomość wśród odbiorców i wyostrzyć polityczny pazur twórców. Julien był nie tylko orędownikiem sprawy, ale stał też za najgłośniejszym filmem kolektywu Sankofa, The Passion of Remembrance z 1986 roku, manifestem nowej tożsamości czarnoskórych Brytyjczyków zmagających się nie tylko z dziedzictwem postkolonializmu, ale i z kwestiami tożsamości płciowej oraz preferencji seksualnych. Wrocławska publiczność zna go z filmu Derek z 2008 roku, pokazywanego podczas 8. ENH. To wspomnienie o Dereku Jarmanie, przyjacielu i mentorze artysty. W utworze tym Julien zgromadził fragmenty nieznanych filmów Jarmana, klipów oraz wywiadów i spoił je w kolaż miłosnym listem napisanym przez aktorkę Tildę Swinton. W programie 11. edycji festiwalu zobaczymy dwa jego filmy: Lampart, filmową transpozycję znanej, wielokanałowej instalacji artysty Western Union: Small Boats, pokazywanej w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie i Lepsze życie z Maggie Cheung w jednej z ról, film, na który składają się trzy stylizowane historie o duchach w Szanghaju.

Isaac Julien: "W zasadzie drażnię się nieco z ludźmi. Mówię im: popatrzcie na te obrazy! To wówczas pojawiają się wątpliwości. Oczywiście robię to rozmyślnie, to zaplanowana prowokacja. Kiedy Billy Holiday śpiewała o przerażających sprawach, jej piosenki nadal były piękne. To jest blues. Strange Fruit dotyczy czegoś naprawdę potwornego, obrzydliwego, linczów, ale Strange Fruit jest piosenką wzniosłą. I uważam, że krytycy w istocie nie podjęli należycie kwestii tego, jak wygląda sztuka, kiedy tworzy ją ktoś, kto nie jest białym europejczykiem. Że może być postrzegana inaczej niż zwykli ją widzieć ludzie biali. To jest prowokacja. (...)

W politycznym liryzmie chodzi przede wszystkim o to, że celowo wykorzystuje się strategie estetyczne, które w pewnym sensie są liryczne czy poetyckie i przynależą niejako do innego momentu w kinie modernistycznym, i ożywia je za sprawą pewnej treści, pewnego tematu. W pewnym sensie możemy zobaczyć niektóre z tych form w filmach Jarmana, w filmach Todda Haynes'a, i w filmach Toma Kalina. Ten moment w kinie nazwano "New Queer Cinema". Wówczas po raz ostatni można było zobaczyć estetykę, która szła w parze ze strategią polityczną i która stanowiła wizualną medytację na temat polityki. Jest to rodzaj myślenia poprzez obrazy. Jest to rodzaj poetyckiego użycia obrazów. Mogliśmy to oglądać w różnych odmianach kina modernistycznego: w twórczości Pasoliniego, u Viscontiego, Chantal Akerman, ten rodzaj modernizmu politycznego. Utraciliśmy ten sposób myślenia poprzez obrazy. Pojawia się on niekiedy w filmie i sztukach wizualnych, ale nie zbyt często. Moim celem jest ponowna artykulacja tej strategii w sztuce wideo. (...)

Prawdę mówiąc, zawsze czułem się przede wszystkim sobą. Robiłem swoje filmy, kiedy Derek Jarman kręcił swoje i powiedziałbym, że Derek był katalizatorem, kimś, kto stał na czele pewnej idei kina brytyjskiego, której już od dawna nie ma. Mój głos związany jest z głosem Dereka, ale nie jestem jego spadkobiercą. Nie zrozum mnie źle, to nie jest złe miejsce. Chcę przez to jednak powiedzieć, że zawsze byłem zaangażowany w kino, które pozostaje pod wpływem Dereka, ale w istocie, jak sadzę, stawia inne pytania. Nazywam to post-kinem, co można dziś uznać za ortodoksję w tej części świata sztuki, która posługuje się ruchomym obrazem".

Podkładam ludziom ogień! Rozmowa z Isaacem Julienem (Obieg, 2009 rok)

Strona Isaaca Juliena

Wywiad z artystą

Lampart w programie 11. NH 

Lepsze życie w programie 11. NH