Chantal Akerman przygotowuje się do realizacji nowego filmu. Będzie to swobodna adaptacja pierwszej przygodowo-romansowej powieści Josepha Conrada Szaleństwo Almayera (Almayer's Folly) z 1895 roku. Akcja debiutu Conrada rozgrywa się w egzotycznej scenerii wyspy Borneo, gdzie osiadł główny bohater, holenderski kupiec Kaspar Almayer, zajmujący się handlem rzecznym. Akerman przeniesie akcję opowieści w lata 50. XX wieku, w okupowanej przez Anglików Malezji wybucha właśnie rewolta. Zdjęcia rozpoczną się w marcu 2011 roku, tytułową rolę zagra Stanislas Mehrar (oglądaliśmy go w Dziedzictwie Géli Babluani i Temura Babluani, 7. NH).

Tworczość filmowa Chantal Akerman, belgijskiej reżyserki mieszkającej we Francji (ur. w 1950 roku), stanowi na tle europejskiej kinematografii przypadek szczególny. Jej dorobek zaliczany do nurtu post nowej fali, wraz z realizacjami Philippe'a Garrela i Jeana Eustache'a, wykracza poza ramy tradycyjnie pojmowanego kina.

Zadebiutowała w 1968 roku krótkometrażowym, zrealizowanym za własne pieniądze, inspirowanym kinem Jeana-Luca Godarda, filmem Saute ma ville. Od początku tworzy w nurcie kina feministycznego. Szerszej publiczności dała się poznać w roku 1975 fabułą Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles. Przez 3 godziny i 20 minut projekcji widz towarzyszy codziennym domowym czynnościom pani Dielman, wykonywanym z nienaganną punktualnością, nie wykluczając wizyt składanych przez klientów. Powolność akcji zbliżona do naturalnego rytmu, nieruchome ujęcia, trwanie wydarzeń w czasie i przestrzeni, przekładające na język filmu egzystencjalne doświadczenia bohaterów, staną się najbardziej charakterystyczną cechą formalną kina belgijskiej realizatorki. Z wyjątkową swobodą, porusza społeczne tabu, o miłości lesbijskiej opowiedziała w Je tu il elle (1974).

Chantal Akerman ma w swym dorobku także eseje filmowe o autobiograficznych akcentach (News from Home, 1976), luźną adaptację La prisonniere Marcela Prousta - La captive (1999), zbliżoną w sposobie realizacji do Jeanne Dielman…, dokumenty (D'Est, 1993; Sud, 1999; De l'autre côté, 2002) oraz filmy zakorzenione w kulturze żydowskiej (Histoires d'Amérique: Food, Family and Philosophy, 1988), z której wywodzi się pochodząca z Polski rodzina artystki. Dziennik jej babki, Sidonii Ehrenberg, zainspirował po części powstanie jej ostatniego filmu Demain on déménage (2004). Pisany po polsku, zaczyna się on od słow: "Jestem kobietą! Nie wolno mi więc wszystkich moich pragnień i myśli głośno wypowiadać. Jako autorka instalacji i fotografii powstałych na bazie własnych filmów wprowadza kino do sal muzealnych i galerii.