Obsada

Magdalena Cielecka (voice)

Opis filmu

W związku z projektem Polska! Year Instytut Kultury Polskiej w Londynie i Instytut Adama Mickiewicza zaproponowały braciom Quay ekranizację jednej z Bajek robotów Stanisława Lema. Quayowie sięgnęli po amerykańskie wydanie cyklu, gdzie znaleźli Maskę, włączoną do zbioru wraz z kilkoma dodatkowymi opowiadaniami. Historia Duenny (morderczej kobiety-cyborga, która dużo wyraźniej niż Terminatrix przypominała skomplikowany osiemnastowieczny automat) zainteresowała ich bardziej niż właściwe Bajki. Dostrzegli w niej mroczną historię miłosną, a także intrygującą dwoistość, uchwyconą w anglojęzycznym tytule zbioru – Mortal Engines (gdzie „mortal” to jednocześnie „śmiercionośne” i „śmiertelne”). Quayowie wykorzystali muzykę Krzysztofa Pendereckiego (De Natura Sonoris I), której użyli wcześniej w zaginionym filmie Ein Brudermord (1981), adaptacji opowiadania Franza Kafki (co ciekawe, po ten sam utwór sięgnęli m.in. Stanley Kubrick w Lśnieniu i David Lynch w Inland Empire). Lalka Duenny to w rzeczywistości portugalska figurka Madonny. W innych widać nawiązania do projektów secesyjnego, wiedeńskiego lalkarza Richarda Teschnera, który w swojej twórczości czerpał z estetyki i rozwiązań jawajskiego teatru lalek.

Jakub Mikurda

Informacje o reżyserach

Ur. w 1947 roku w Filadelfii, USA. Są bliźniakami. Studiowali w Filadelfii, kontynuowali naukę w Royal College of Art w Londynie, gdzie w latach 70. reżyserowali swoje pierwsze krótkie metraże. W latach 80. produkowali reklamówki telewizyjne (dla Honeywell, Walkers Crisps i Dulux Wood Protection), wideoklipy (najsłynniejszy - do piosenki Petera Gabriela Sledgehammer) i animacje, które przyniosły im popularność - Gabinet Jana Švankmajera, Ulica krokodyli. W 1995 odbyła się premiera ich pierwszego filmu fabularnego Instytut Benjamenta, nagrodzonego Bronze Horse w Sztokholmie oraz nagrodą jury na festiwalu Fantasporto. Kolejny pełnometrażowy film aktorski braci to Stroiciel trzęsień ziemi. W swojej twórczości inspirują się literaturą, szczególnie prozą Bruno Schulza, ostatnio Stanisława Lema.

Stopka