Obsada

Jerzy Orłowski, Dorota Doroszko

Opis filmu

Dokumentalna impresja o Jurku Orłowskim – pozbawionym rąk rysowniku-amatorze. Obserwujemy go w więziennej celi, odsiadującego wyrok za kradzież oraz po wyjściu na wolność. Każda najdrobniejsza codzienna czynność jest dla niego walką o sprawność i godność. Nierzadko zawiera w sobie również elementy humorystyczne, które przejawiają się na przykład w niezwykłym treningu więźnia lub mających miejsce w drugiej połowie filmu sytuacjach z udziałem napotkanych postaci. W dowcipny i subtely sposób pokazany został także flirt bohatera z cyrkową artystką.

Dziworski z upodobaniem używa ilustracyjnej muzyki i symbolicznych motywów, takich jak konie i ptaki. W zdjęciach dominują zbliżenia oraz konsekwentne wykorzystanie dużej głębi ostrości. Barwę dni Orłowskiego wyznaczają wschody i zachody słońca, niebo za kratami, ściany pokoju i korytarza oraz posiadane przez niego akwarium. Jednak najważniejsze dla bohatera są rysunki i chęć ich ukończenia, co w finałowych scenach filmu przyniesie dramatyczny zwrot akcji. Sam tytuł można interpretować metaforycznie, bo przecież nie tylko o dosłowne więzienie i wyrok tu chodzi. Film jest reedycją Kilku opowieści o człowieku, które reżyser nakręcił kilka lat wcześniej i których głównym bohaterem jest również Jurek Orłowski.

Jan Topolski

Informacje o reżyserze

Bogdan Dziworski

Urodził się w 1941 roku w Łodzi, gdzie ukończył Wydział Operatorski na PWSFTViT. Zasłynął odważnymi zdjęciami do eksperymentalnych filmów Królikiewicza – Na wylot i Wieczne pretensje, za które dostał nagrodę na FPFF w Gdyni. Początkowo kręcił pokazywane i nagradzane na całym świecie dokumenty o tematyce sportowej, jak Pięciobój, Hokej, Olimpiada czy Dwubój klasyczny. Jest laureatem m.in. Złotego Smoka i FIRPRESCI w Krakowie, Srebrnego Gołębia w Lipsku, Nagrody Specjalnej Jury w Monachium. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych Dziworski skupił się na świecie osób upośledzonych (Kilka opowieści o człowieku, Widzę) oraz świecie sztuki (Szapito, Sen). Ostatnio poświęca się przede wszystkim działalności pedagogicznej, ucząc m.in. w Warszawskiej Szkole Filmowej.

Filmografia

1975 O krasnoludkach i Sierotce Marysi (short film, doc.)

1976 Hokey (short film, doc.)

1978 Olimpiada (short film, doc.)

1979 Moje okno (doc.)

1983 Kilka opowieści o człowieku (short film, doc.)

1987 Sen (short film, doc.)

1990 The Prisoner (short film, doc.)

Stopka